گردشگری امروزه یکی از اقتصادی‌ترین فعالیت‌ها در چرخه ملی کشورها، به خصوص از جهت اشتغال و ارزآوری و رونق مناطق مختلف تلقی می‌شود که علاوه بر آن دارای مزایای ارتباطی، سیاسی، فرهنگی و تأثیرات بین‌الملل خاصـی اسـت. بـه همین دلیل اغلب کشورهای جهان که دارای میراث فرهنگی غنی و نیز مناطق طبیعی هستند، از ایـن فعالیـت بـه منزله ابزاری راهبردی در توسعه اقتصادی استفاده می‌کنند. این عامل شرایط مساعدی را برای بهره‌برداری و توسعه زیرساخت‌های گردشگری فراهم می‌سازد. با توجه به اهداف و سیاست‌های دولت در سند چشم‌انداز کشور که در آن سالانه به ورود ۲۰ میلیون گردشگر خارجی تاکید شده است، ایجاد زیرساخت‌های گردشگری از واقعیـت‌هـای اجتناب ناپذیر است. یکـی از راه‌هـای تحقـق توسعه گردشگری، احداث مجتمع گردشگری در مناطق توریستی و مراکز استان های کشور می‌باشد؛ این امر از طریق جذب گردشگر و افزایش اشتغال بر رشد اقتصادی و توسعه این مناطق و در نهایت توسعه کشور تاثیر می‌گذارد.

زمانی که این ابعاد مورد توجه قرار گیرد، آنگاه هدف غایی و نهایی برنامه ریزی شهری و منطقه ای که همانا نیل به توسعه پایدار و ایجاد ارتباط منطقی بین انسان و محیط است تحقق خواهد یافت؛ لذا باید بدین نکته اشاره داشت که در بررسی جایگاه اقامتی علاوه بر خدمات رسانی به گردشگران، اهداف مهم دیگری نظیر تداوم رشد و توسعه محیط زیست و عدالت اجتماعی برای منطقه و ساکنان آن مدنظر است.

گسترش حمایت های دولت به منظور کمک به ایجاد زیرساخت های اولیه سرمایه گذاری در صنعت گردشگری از جمله گسترش شبکه های برق، آب، گاز، تلفن و راه دسترسی بوده است. همچنین باید توجه کرد که رشد زیاد سرمایه گذاری بخش خصوصی در ایجاد تاسیسات گردشگری از جمله مجتمع گردشگری کشور را به امکانات و ظرفیت های بالای پذیرش گردشگران تبدیل می نماید.